Het Parool - 31-10-1998


Ik mis een stukje godsbeleving


Michiel Romeyn (1955) is een van de makers van het tv-programma Jiskefet. Na een afwezigheid van een jaar starten hij en zijn collega's Kees Prins en Herman Koch morgen met een nieuwe serie afleveringen. Hiervoor was Michiel Romeyn beeldend kunstenaar en acteur. Voor zijn rol in de film Van Geluk Gesproken ontving hij in 1987 een Gouden Kalf.

Amsterdam-Zuid

Amsterdam-Zuid huilt waar het eens heeft gelachen. Ik ben er opgegroeid, maar niet geboren hoor. Ik kom uit de Watergraafsmeer, waar we recht tegenover de Oosterbegraafplaats woonden. Mijn allervroegste herinnering: ik sta met mijn poot in een pot verf. Ja, leuk. En soms kwam mijn opa voorrijden. Die was snoepfabrikant, de baas van Faam, en had een auto met chauffeur. Reden we naar Merkelbach, die speelgoedwinkel in de Kalverstraat, en dan mocht ik wat uitzoeken. Toen we naar de Stadionweg verhuisden, begon de ellende. Zuid is de buurt van gesteven vitrage, zegt mijn vriendin altijd. Een kak-buurt is het, absoluut, maar ook een heel beladen buurt. Ik ga nog altijd ieder jaar naar dodenherdenking, en dat heeft alles te maken met het feit dat ik in Zuid ben opgegroeid. De oorlog was alom aanwezig. Er woonden veel joodse mensen in de buurt, hè. En iedereen kende wel iemand die niet terug was gekomen. Onder ons woonde de familie Polak. Pa Polak posteerde zich ieder jaar om vijf voor acht midden op de trambaan. Stond-ie daar als de Dokwerker het verkeer tegen te houden.

Sabbatical Year

Ik ben wezen skiën. Had ik nooit eerder gedaan. In het milieu waaruit ik kom, deed men niet aan skiën - dat was meer voor plebejers. Ik vond het prachtig. We waren in Mühren, een dorpje in Zwitserland waar ze ooit een James Bond hebben gefilmd. Het zag er nogal Anton Pieck uit, allemaal, maar dat skiën, ik heb nog nooit zoiets leuks gedaan. Ik kon het ook meteen. Je zou het niet zeggen, maar ik ben vrij sportief. Dit jaar ga ik weer. In mijn sabbaticl year, vreselijke term trouwens, zijn mijn vriendin en ik ook naar New York geweest, was er nooit eerder van gekomen. Ik werd er binnen de korste keren op valium gezet. We waren nog maar net aangekomen of we zaten middenin een aflevering van Hill Street Blues. Er was een juwelierszaak beroofd. Overal sirenes, overal van die gedeukte Buicks met rechercheurs in oude regenjassen. De juwelier zelf lag een stukkie verderop dood bij een metro-ingang. Was achter de dieven aangegaan en had vijf kogels in z'n borst gekregen. Tien minuten later begin ik me toch te shaken, ik kon niet meer stoppen. Er is ook nergens rust te vinden, overal is het een kankerherrie. We zaten in het Chelsea Hotel, op de eerste verdieping. 's Ochtends werden we gewekt door mannen met drilboren, en dan begon even later Sid Vicious zijn gitaar te stemmen. Helemaal gek werd ik van New York. Spaans benauwd kreeg ik het. Hyperventileren, weet je wel. Ik was ervan overtuigd dat ik doodging. Een hele lieve Chinese dokter heeft me valium voorgeschreven. Dat hielp. De rest van de tijd heb ik half stoned door New York gezwalkt.

Het nieuwe seizoen

Ja, aan de slag weer! Ik begon me zo langzamerhand wel een beetje te vervelen. Mensen vragen ons voortdurend wat we gaan doen. Maar dat vragen we onszelf dus ook af. We hebben een heel grove opzet met de witkwast gemaakt. Wat het gaat worden als we met kleinere kwastjes aan het werk gaan: geen idee. Het enige wat vaststaat, is dat de rode draad een reclamebureau is. Dat gaan we, net als ik het verleden het kantoor en de lullo's, opnemen met publiek erbij. Voor de rest is alles nog open. Ja, daar word ik knap zenuwachtig van. Iedereen denkt altijd dat ik een heel ontspannen type ben, maar binnenin me woedt een veenbrand. Bij Kees en Herman is het net zo. Ik maak me over Jiskefet wel eens zo zenuwachtig dat ik stiekem zit te hopen dat ik mijn been breek. Maar het is net als met wielrennen: in het begin doet alles pijn, daarna raak je in vorm. Kwestie van doen.

Hans Maarten van den Brink

Ik heb het idee dat hij het wel goed doet. Er is veel veranderd bij de VPRO en ik hoop dat dat voorlopig nog even doorgaat. Ze waren nogal streng in de leer,hè. Sinds die Van den Brink er zit, is het politbureau voor een deel opgedoekt. Boudewijn Paans zei een keer in een interview dat ze je bij de VPRO het idee geven dat je blij moet zijn dat je voor ze mag werken. Zo voel ik dat ook. Ze betaalden indertijd ook zo slecht. Als ik er nog aan denk voor wat voor bedrag wij ons, net als de mensen om ons heen, liepen uit te sloven....

Reclame

Is voor ons een belangrijke aanvuling op ons inkomen. Nou ja, aanvuling... Waar het op neerkomt is dat we met dat reclamewerk meer verdienen dan bij de VPRO. Alle drie spreken we radiocommercials in, Kees het meest. Altijd leuk om te doen. In een kwartiertje, hooguit een half uur, ben je klaar. We doen ook wel eens dingen samen; Herman en ik zitten allebei in de radiospotjes van Hewelett Packard. Zelf heb ik voor de tv die reclame van Red Bull ingesproken. "Nou, ik ga effe kijken wat er verderop aan prinsessenspul loopt, lillekert." Nee, ik zou nooit met m'n kop in een tv-reclame willen. Ben je de rest van de leven die man van Tarvo-brood. Rijk de Gooijer kan dat maken, maar bij ons zou dat tegen ons werken. Tegen McDonald's en Stegeman-worst heb ik nee gezegd. Ik ben dol op beesten. Het wordt tijd dat ik eens vegetariër word.

Mastino Napoletano

Ik zag van de week een foto van zo'n beest in de krant en ik dacht: verrek het lijkt Tim wel. Tim is mijn eigen hond. Hij is een bastaard. Ik heb nooit geweten wat voor mix het is, maar ik begin nu toch te vermoeden dat er wat mastino-bloed in zit. Hij heeft in ieder geval wel zo'n kop. Tim is de liefste hond van de wereld, doet geen vlieg kwaad. Ik ben een echte hondenman, weet alles van die beesten. Ieder jaar ga ik naar die hondententoonstelling in de Rai. Nee, met katten heb ik niet zoveel. We hebben ze wel, maar ik heb er niet het contact mee dat ik met Tim heb. Ze zijn me veel te slim. Katten kunnen je echt aankijken met een blik van: Wat doe je hier, lul. Tims ogen zeggen: Kom maar hier hoor, lul.

Zangeres Zonder Naam

Twee mastino's vochten om haar lijk, de derde ging er met haar kunstbeen vandoor... Ach ja, de Zangeres Zonder Naam. Een echte nichtenmoeder, hè. Ik heb haar nog zien optreden in Paradiso. Ik heb wel gelachten toen. Maar waar ik zo moe van word, is dat campinggedoe. Alles wat volks is, wordt tegenwoordig meteen in zo'n mal cabaretesk sfeertje getrokken. Ik was vroeger nogal een fan van Eddy Wally, maar die is nu ook helemaal camp. Doe mij maar gewoon popmuziek. Daar ben ik echt bezeten van. Ik weet er ook ongeveer net zoveel vanaf als van honden. Geef mij de naam van een zanger en ik zeg je in welke band hij zit of zat. Laatste CD die ik kocht? Underworld, dacht ik. Ja hoor, als die nieuwe dingen volg ik ook. Ik vind Dr. John goed, maar ook een band als Sparklehorse. De grootste aanwinst van de laatste tijd is voor mij Sixteen Horsepower.

Heeren van de Bruyne Ster

Avonturen op een COC-schip. Dat was een beetje een mislukking, ja. Het leek zo leuk: drie nichten op een boot. Beetje die Gay Parade in de maling nemen, weet je wel. Maar het was niet zo slim dat we dat seizoen alleen maar dat deden. We hadden ons ook echt vergrepen aan dat decor. Dat was zo duur, we móesten het wel gebruiken. Halverwege moesten we toegeven dat het lang niet zo leuk was geworden als we hadden verwacht, maar we konde niet meer terug. De hyena's sprongen er meteen bovenop. Als je een keer een steekje laat vallen, trekken de mastino's je als een lappenpop uit elkaar. Later is het trouwens wel weer wat beter geworden. Toen hebben we, zeg maar, een paar pompen in het ruim gezet en zijn we gaan hozen. Gerard Reve vond het wel leuk. Die heeft nog een keer zijn medewerking aangeboden. "Mits filmisch opgelost" wilde hij wel naakt aan de mast worden vastgebonden en dan gekastijd. Het is er helaas niet van gekomen.

Pinochet

Die mag van mij ook aan die paal worden gebonden. En dan hup, een kogen door zijn kop. Hoeft niet filmisch te worden opgelost.

EO

Bommetje eronder, stel ik voor. Nee hoor, ik ben juist een enorme fan van de EO. Ik kijk altijd. Ik vind die mannen zo fascinerend. Ken je die vent met die bril en die fantasietrui? Fantastisch! En die andere die altijd met kinderen zit te praten in Israël: ook heerlijk. Man, ze hebben zulke mooie programma's. Er is er een waarin ze gezinsproblemen behandelen. Therapie op televisie: zie je een hele familie samen met een soort van Oboema discussieren over hun problemen. En dan echt in van dat softe-knorrenjargon, weet je wel. Maar het allermooiste is de Bus. Dat is voor jongeren en wordt gepresenteerd door een of andere lolbroek die het over Jezus heeft als "gewoon een toffe peer". Hele avonden kan ik naar de EO kijken. Mijn verkering vraagt zich wel eens af of ik gek ben geworden, maar ik kom er gewoon niet van los. Heeft helemaal niks met camp te maken, ik ben oprecht gefascineerd. Misschien om dat ik zelf totaal niet zo'n achergrond heb. Van huis uit mis ik toch een stuje godsbeleving.

Mazzo

Ze zijn failliet, las ik. Ik was indertijd een van de oprichters. Begin jaren tachtig was dat. Je had in die tijd niets in Amsterdam. De Schakel en het Oxhoofd, daar moest je het mee doen. De Mazzo is ontstaan uit verveling. Het pakte wonderwel goed uit: voor we het wisten, waren we een van de hipste tenten van Europa. Stond je aan de bar en zag je opeens die gasten van Led Zeppeling naast je staan. Mick Jagger heeft er ook wel eens rondgeschuifeld. En de coke-scene hing er ook rond natuurlijk. Allemaal dealers in de tent. Ging er hard aan toe, hoor. De concurrentie heeft drie keer geprobeerd de boel in de fik te steken. Mij begon het allemaal vrij snel te vervelen en toen ben ik er maar uitgestapt, ook al omdat ik geen daglicht meer zag. Een half jaartje terug ben ik nog eens wezen kijken. Er was nauwelijks iets veranderd. Ja, wat jonger publiek, maar ze gebruikten volgens mij nog steeds dezelfde dia-projector.

Zweefvliegtuigjes

Mijn hobby. Drie heb ik er nu gebouwd. De eerste stortte al na twee minuten uit de lucht. Maanden aan zitten werken en daar lag hij in zesduizend stukjes op de grond. Verkeerde lijm gebruikt. Een nieuwe gebouwd, maar weer donderde hij naar beneden: ik verloor de radiocontrole. Vliegtuig nummer drie is nu bijna klaar, maar ik durf niet meer zo goed. Ik wil er nu echt een deskundige bij hebben. Ik ga wel eens kijken in Spaarnwoude, daar heb je een speciaal terrein voor modelvliegtuig-hobbyïtsten. Je weet niet wat je ziet. Laatst was er een gast bezig met een model-Lancaster, die was gróót: het leek wel schaal 1:2. Het was een wonder dat hij hem de lucht in kreeg. Ik vind dat sfeertje zo mooi: volwassen kerels die heel serieus aan het spelen zijn. Zelf speel ik ook graag met de racebaan. Wist je dat je daar in Amsterdam ook een club voor hebt? Die lui, ook weer gewoon volwassen kerels, houden 24-uurs races. Zo rond tienen draaien ze heel langzaam het licht uit. Zitten de hale nacht in het donker naar hun race-autootjes te turen. Ja, dat is mooi. Maar treinbanen vind ik weer niks. Vind ik zo Ed Nijpels.

Spreker: Wim de Bie

Han Lips schreef dat Wim de Bie niet echt een komisch talent is. En daar ben ik het mee eens. Hij is zo serieus. Ik miste bij dat programma echt een Kees van Kooten die er wat grappen tegenover zette. Maar een sympathieke man, hoor. Jaaah, Wim de Bie, een heel lieve collega.

Eric van Sauers

Ik ken hem niet. Ik weet dat hij aan cabaret en stand-up comedy doet en dat vind ik allemaal vreselijk. Over cabaret heb ik al vaak genoeg zitten zeiken, maar stand-up comedy is volgens mij net zo erg. Nederlanders die doen of ze Amerikanen zijn - het doet met altijd denken aan die skateboardjongens die in een veel te grote spijkerbroek en met zo'n petje achterstevoren op hun hoofd bij zo'n pipe rondhangen. Maar hoe erg ze hun best ook doen, die Nederlandse stand-ups blijven gewoon moppentappers. Moet je naar zo'n club gaan: 't is net de bonte avond in Zevenaar, maar dan met een Amerikaans accent.


Peter van Brummelen


Weer terug?